Jeżeli tutaj trafiłeś, to wiedz, że super.  Mega się cieszę. Serio. Choć często po mnie nie widać, bo taka skryta jestem.

Dowiesz się czegoś o studiowaniu dziennikarstwa, życiu w Poznaniu czy kulturze śląskiej, która jest taka ekstra, że brak mi słów. No, to ten.

Pora na oficjalne: cześć, jestem Kartofel! Mimo że do końca nie wiem o co mi w życiu chodzi i nie zawsze panuję nad tym co gadam, wytrzymałam ze sobą już dwadzieścia lat (porcelanowa rocznica^^).

Co więcej?

W życiu jestem indywidualistką i lubiącym ludzi introwertykiem. Jestem też uparta, ale w końcu urodziłam się pod znakiem barana, co wszystko wyjaśnia. Pamiętam, jak w zeszłym roku na weselu mojego kuzyna podszedł do mnie jego kolega z pracy i powiedział:

On: Mam tylko jedno pytanie: pani prowadzi czy ja?

Kartofel: Ja.

On: Tak myślałem.

Nawiasem mówiąc, spoko tańczył, ale mega się pocił. Moi kuzyni nazywali go potem fontanną z delegacji (no, bycie odrobinę wrednym mamy rodzinne; ale tylko ciut wrednym; tak ciut ciut).

Moja miłość

Kocham stokrotki. Rano. Nocą. W południe. Nawet ostatnio poszłam ich szukać, ale nie było. Smutno mi było wtedy. Musiałam zerwać inne kwiatki, a to taka zdrada trochę.

Fetysze

Poza tym mam tylko kilka fetyszy: czekolada, groszki, nazywanie wszystkiego imieniem Stefan, czekolada.

Ah! Pewnie zastanawiasz się dlaczego Kartofel? Otóż tak nazywamy ziemniaki na Śląsku. Żadne pyry czy cuś. Kartofelki. Tak, tak – jak po niemiecku.

Mimo że jest wiele osób, które lepiej prowadzi samochód, mówi po hiszpańsku czy… pisze, mam nadzieję, że ten blog wniesie w Twoje życie choć odrobinę uśmiechu

Do napisania!